نقد و بررسی عنوان Call of Duty: Ghosts

نقد و بررسی عنوان Call of Duty: Ghosts با عنوان روح شکست خورده .

 این مطلب رو از دست ندید .

در ادامه مطلب 

 صحنه ای را که Bane در هواپیما (ابتدای فیلم بتمن بر می خیزد) طوفان خود را شروع کرد به یاد دارید؟ صحنه ای که بسیار هیجان انگیز و در شروع فیلم درگیر کننده بود. از این صحنه ها در بازی Ghost زیاد خواهید دید. بازی که از همان شماره اول COD: MW با وارد کردن صحنه های سینماتیک، خونی تازه در رگ های این فرانچایز تزریق کرد. اما اگر بخواهیم بازی بلک آپس ۲ ساخته ی Treyarch را در نظر بگیریم، شماره حاضر یک قدم رو به عقب تلقی می شود. هر چند که داستان بازی را Stephen Gaghan دارنده جایزه اسکار به خاطر نوشتن فیلمنامه ترافیک نوشته است ولی شاید بتوان بزرگترین شکست بازی را داستان آن دانست. از این رو می توان فهمید که دنیای بازی با دنیای فیلم تفاوت ها دارد.

در صحنه های ابتدایی بازی، برای اولین بار متوجه می شوید که دشمن شما روسیه یا چین نیست! کشورهای جنوبی واقع در آمریکا به خاطر پیشرفت دانش خود باعث به وجود آمدن تهدیدی بزرگ برای زمین و البته آمریکا شده اند. (اسپویل حداقل)
داستان بازی ضعف های مختلفی دارد. دست کم، یکی از آنها این است که دوباره آمریکا در نقش ناجی جهان ظاهر شده است. کشور های جهان سوم، کشورهایی شیطانی و خطرناک هستند و تهدیدی جهانی محسوب می شوند. در این بین انرژی هسته ای نقطه قوت آنها و البته خطرناک ترین سلاحشان است. مقایسه داستان بازی با BO2 را می توان تقریبا قیاسی مع الفارق خواند.

گیم پلی بازی هم به تبع از داستان برای اولین بار صدمه جدی خورده است. هیچ نوع حس هیجان و سرگرم کننده ای در ایجاد جنگ های چریکی نیست. هیچ قدرت مانور خاصی برای یک بازی شوتر اول شخص (در مواجه با دشمن قوی تری) نیست. هیچ معنی در اینکه شما از سربازهای آموزش دیده و ماهر، مرگ آور تر باشید نیست. با این وجود شما هنوز هم با داشتن سلاح های مدرن تجهیز هستید! شما همانند دیگر فیلم های هالیوودی که به یک باره از فرش به عرش می رسند، کم کم تبدیل به قهرمان گروه خود می شوید.

در واقع بازی مثل ۳۰ دقیقه آخر فیلم های هالیوودی می ماند! البته در بخش گیم پلی، همچنان اینفینتی وارد یکی از بهترین هاست و به خوبی می داند که با ایجاد چه صحنه هایی بتواند گیم پلی بازی را پویا کند. فرمول همیشگی آنها این بار کمی دستخوش تغییرات نا به هنجار شده بود ولی آنقدر قوی است تا بتواند بازی را از تکاپو نیندازد. هنوز هم در بازی صحنه های سورپرایز کننده ای وجود دارد. تجربه جنگ با تجهیزات مختلف در مکان های مختلف خیلی هم بد نیست. البته سازندگان بازی با زیرکی تمام از المان هایی چون کنترل هواپیما و تانک استفاده کرده بودند تا دایس نتواند حرفی بزند. هر چند تجربه جنگ با لباس غواص ها در نوع خود جالب و صد البته جدید است. اما همین تغییرات نشان می دهد که اینفینیتی وارد به خوبی از این موضوع که فرمول آنها کم کم رو به زوال است، آگاه شده است.

حال وقت آن است تا به چالش بزرگ قسمت گیم پلی بازی در بخش تک نفره بپردازیم. کنترل سگ ها! سگ هایی که سر و صدای زیادی به پا کردند (و هنوز هم می کنند). در واقع همان طور که قبلا هم در تریلرها نشان داده شده بود، سگ ها می توانستند به دشمن حمله کنند، مین ها را ردیابی کنند یا به طور مستقیم به لطف دوربینی که بر روی بدن‌شان قرار گرفته، آنها را کنترل کرد (که البته این کنترل فقط در صحنه هایی خاص به شما داده می شود). گرچه این کنترل را می توان در تضاد با دیگر بازی های هم سبک دانست ولی هوش مصنوعی بازی (در برخی صحنه ها) جای تاسف بیشتری باقی می گذارد.

تغییر در قسمت مولتی پلیر بزرگترین دروغی است که ما از زبان سازنده بازی می شنویم. ۱۵ مپ، ۱۱ مد و تغییراتی بر اساس بازخورد های کاربران در شکل و ظاهر ورود به بازی و منو. برخی از مپ های بازی همانند قسمت سینگل هستند که کمی از جذابیت آنها می کاهد. البته تغییرات در نحوه نمایش محیط و عناصر جدید این بخش کمی تاثیر گذار هستند. مد ها هم به نوعی تغییر یافته شکل های دیگر مد ها هستند و تغییر چندانی نکرده اند. جذابترین مد بازی را می توان Statham دانست. تغییرات دیگر بخش ها خیلی کوچک و خرد هستند. در تئوری مپ های پویا، خیلی خوب به نظر می رسیدند ولی در عمل ما شاهد زدگی بازیکنان از این ویژگی هستیم.

در واقع قسمت مولتی بازی هیچ شباهتی به سینگلی که اینفینیتی وارد خلق می کند ندارد. آنها به جای تغییرات محیط و ظاهر بازی باید تغییر در هسته این بخش به وجود آورند. تغییری که بازی را در بخش مولتی از حالت سینگل پلیر خارج کند! البته بخشی از بازی که به صورت Co-op در برابر موجودات بیگانه قرار می گیرید به خودی خود جالب است. اما باز هم به دلیل پویا نبودن و عدم مهارت در توسعه بخش مولتی پلیر، این طرح هم می سوزد.

هیچ کس انتظار نداشت که این بازی سبک خود را کامل کند اما همه منتظر جهشی رو به جلو در خور نسل بعد بودند. برای مقایسه بتلفیلد ۴ هم بهتر از این ها عمل نکرده است. آنها فقط فرمول موفق خود را در بخش مولتی پلیر بهبود بخشیده اند. اما حداقل همان بخش مولتی کاملا رضایت بخش است. تنوع محیط و مپ ها، حضور تعداد نفرات بالا، کلاس های به‌روز تر (نسبت به Ghosts) و طراحی فیزیک بهتر که باعث شده است حداقل بازی در این بخش ها پیشرفت داشته باشد. با عرضه این نسخه می توان نشانه های کم رنگ شدن محبوبیت فرانچایز ندای وظیفه را حس کرد.

در آخر باید گفت کسانی که این بازی را در سری ندای وظیفه بازی می کنند، بسیار راضی خواهند بود به خصوص اگر کیفیت ۱۰۸۰p را با PS4 تجربه کنند. اما همراهان همیشگی ندای وظیفه این بار تاب تحمل بدون تغییر ماندن بازی را نخواهند داشت. اکتیویژن اولین فرصت خود را برای تغییری بزرگ از دست داد.

توجه: توضیحاتی از مد ها، مپ ها و داستان بازی ترجمه نشده است تا اسپویل نشود.

ترجمه: محمد جلیلی | منبع : یورو گیمر

نظرات خود را در مورد این مطلب بنویسید